Wat staat er zoal op de agenda van Ton, vanaf januari? Hij is een kunstliefhebber. Dus wie weet pakt hij straks de penselen op, of begint weer met beeldhouwen. De door hemzelf aangelegde tuin vraagt al snel een paar uur per week onderhoud. En er is het mooie plan om met een groep leeftijdgenoten samen te sporten, muziek te luisteren, in gesprek te gaan over literatuur en kunst.
“Een beetje zoals in de Blue Zones”, licht Ton toe. In deze ‘blauwe gebieden’ in de wereld – onder meer Sardinië, Okinawa in Japen en het Griekse eiland Ikaria - leven mensen langer, gezonder en gelukkiger. De sleutel: het voedsel dat ze eten, de dagelijkse routine, het gezelschap waarin ze verkeren en hun kijk op het leven. Inspirerend, vinden Ton en zijn vriendengroep. Waarom zoiets niet in Midden-Limburg proberen? “We zijn idealisten uit de jaren zestig hè?”, lacht Ton.

Inspiratiebronnen

Ton werkte altijd in het speciaal onderwijs. “Ik heb het laatste stukje van het Rijke Roomse Leven meegemaakt”, kijkt hij terug. “Hier op het terrein van Rubicon (jeugdhulppartner van de Lataste, red.) had je toen paviljoens waarin een gezin werd nagebootst. Dat was toen revolutionair.”
Aan de bedoeling van het onderwijs is overigens weinig veranderd. “De naamgever van onze school en stichter van de Dominicanessen van Bethanië, Le Père Lataste, gaf ‘gevallen vrouwen’ en hun kinderen de kans om iets van het leven te maken. En kinderen kansen geven, dat is precies wat we nu nog doen.”

Met zijn katholieke achtergrond bezocht Ton vroeger voor schooltijd de mis en bewaart daar fijne herinneringen aan. Het licht dat door de gebrandschilderde ramen naar binnen viel: het had iets magisch.
Later raakte hij geïnspireerd door de Duitse theologe Dorothee Sölle, die de conclusie trok dat God niet almachtig is, maar juist mensen nodig heeft. Je inzetten naar je hoogst menselijke kunnen, voor kinderen die het moeilijker hebben dan jijzelf: dat was al die jaren de drijfveer voor Ton.

Blijven(d) ontwikkelen

Tijdens zijn loopbaan is Ton zich altijd blijven ontwikkelen. Hij deed vakstudies en diverse Master- en middenmanagementopleidingen. “Ik ben wel van een leven lang leren”, lacht hij. “Ook voor de school is dat goed.”

Zelf stond Ton aan de basis van onderwijsvernieuwingen als de Praktijkgroep en de Onderwijsbehandelgroep. Hij ontwikkelde ook de PO-planner, waarin het voor het eerst serieus draaide om zoiets als uitstroomperspectief. En zo maakte hij de groei mee van een interne, kleine school naar het excellente expertisecentrum dat de Latasteschool nu is.

Jarenlang drie ‘sjichte’

Jarenlang werkte Ton met liefde in drie ‘sjichte’, zegt hij op zijn Limburgs. Naast de ochtend en middag werkte hij meestal ’s avonds ook tot half tien, tien. Dan maakte hij bijvoorbeeld de ontwikkelingsperspectieven voor leerlingen.

“Ze weten thuis niet beter. Mijn vrouw en kinderen zijn ook een beetje vergroeid met de Latasteschool.” Logisch dus, dat zij werden betrokken bij het afscheid dat het team voor Ton organiseerde. Ze gingen naar Boscafé ’t Hijgend Hert in Vaals en hadden een mooie dag met het team. Het bloed kruipt trouwens waar het niet gaan kan, want Tons echtgenote Joke is docente verpleegkunde, zijn zoon docent geschiedenis en zijn dochter leerkracht aan de Vrije School. Met recht een onderwijsfamilie dus.

Laatste kerstfeest op school

Nu op naar het laatste kerstfeest op de Latasteschool. Dat is zo’n moment dat Ton zéker gaat missen. “We hebben dan altijd een kerstmarkt. Elke klas maakt leuke spulletjes die we verkopen voor een goed doel hier in de omgeving. Het is een sfeervolle dag, waarop je met kinderen en ouders echt samen bent. Op dat soort momenten hoor je regelmatig van ouders terug dat het goed gaat met hun kind en dat zij blij zijn met de keuze voor onze school. En daar doe je het toch ook voor.”