Onwerkelijk, dat is zoals ik de situatie waarin we in beland zijn ervaar. Onwerkelijk, omdat dit in de jaren dat ik op deze planeet ben niet is voorgekomen. Onwerkelijk, dat je dat wat je het liefste doet - werken met en voor kids - gedwongen niet meer kunt doen op de manier waarop je dit zo graag doet. Onwerkelijk, omdat je niet meer zomaar bij je familie op bezoek kunt. Onwerkelijk, omdat deze situatie voor ‘onze’ kids ondenkbaar en misschien wel ondoenbaar is.
Respect
Respect, voor alle hulpverleners die alle zeilen bijzetten om iedereen daar waar kan te helpen. Respect, voor de regering die genoodzaakt is besluiten te nemen die niet menselijk zijn. Hoe belangrijk is sociaal contact voor mensen? Wij zijn tenslotte kuddedieren, die nu pas merken hoe belangrijk het sociale contact daadwerkelijk voor ons is. Respect voor alle ouders die keihard werken om ‘school’ toch door te laten gaan. Nog meer respect, voor ‘onze’ ouders, die thuis regelmatig een ‘strijd’ moeten voeren, omdat dat wat in deze periode van hun kinderen verwacht wordt, niet thuis hoort te zijn. Respect dat het al 1,5 week lukt om thuis ook school te laten zijn en school al 1,5 week in huis te laten plaatsvinden.
Hoe?
Ik heb de afgelopen 1,5 week veel nagedacht over de situatie waar we met ons allen in beland zijn. De gevolgen die dit voor alles en iedereen heeft. En welke rol ik kan en wil aannemen in deze onwerkelijke situatie. Hoe kan en wil ik ouders duidelijk maken dat ik het zo ontzettend knap vind wat ze doen? Hoe kan ik ouders en leerlingen duidelijk maken dat ik weet dat ze hun best doen en dat ik hier heel blij mee ben? Hoe kan ik ervoor zorgen dat de pakketjes die ik meegeef echt niet altijd helemaal af moeten en ik absoluut niemand op de vingers wil tikken met controleren, maar dit vooral samen wil doen? Hoe kan ik laten weten hoeveel respect ik heb voor ouders en kinderen in deze situatie? Hoe kan ik die juf zijn die ik zo graag ben en zorgen dat we niet opnieuw aan doelen hoeven te gaan werken die we allang bereikt hebben? Hoe kan ik het goed blijven doen, voor zowel leerlingen, als ouders, als collega’s en mijn gezin hiernaast draaiende houden?
Vragen
Veel vragen die voor mezelf naar boven komen. Mezelf kennende ook veel vragen die ik beantwoord wil hebben. En eigenlijk weet ik dat dit niet lukt, maar ik wil het goed doen. Ik ben niet snel tevreden en weet dat ik het hoogst haalbare van mezelf eis. En ik weet dat collega’s dit ook eisen. Maar is dit in deze situatie reëel? Of is het van belang dat wij ons beste beentje voorzetten en doen wat we kunnen? En vooral dat wij daar genoegen mee nemen. We worden geconfronteerd met dat wat we de leerlingen altijd willen leren: ‘Als jij je best doet, is het goed genoeg. Alles dat dan lukt is al heel erg knap! Dus blijf vooral je best doen!’ Leerlingen mogen van ons fouten maken: ‘We zijn geen computers en zelfs die crashen regelmatig!’ hoor ik mezelf dan tegen de kids zeggen. Door deze periode merken we dat we ons best doen en dat we dit meer tegen onszelf mogen zeggen.
We doen wat we kunnen, mijn collega’s, de ouders, de kinderen en ik ook. Meer kan ik niet doen. Heb ik ooit zoiets moeten doen? Is dit ooit al eens van me verwacht? Heb ik dit al eens meegemaakt? Op al deze vragen is het antwoord “NEE”. Dus mag ik fouten maken en is dit een groot leermoment. Niet alleen voor mij, ik denk voor de hele wereld.
Allemaal samen!
We doen wat we kunnen, elke individu in de maatschappij. Allemaal samen kunnen we zorgen dat we sterk blijven staan, zolang we ons best maar doen! Als we samen ons best blijven doen, weet ik zeker dat we sterk(er) uit deze periode gaan komen!
Voor alle collega's om jullie een hart onder de riem te steken!
Noortje Koolen van de Latasteschool